Oczary w ogrodzie zawsze wzbudzają emocje. Głównie za sprawą niezwykłej pory kwitnienia. Kiedy wszystkie rośliny są jeszcze w głębokim uśpieniu oczary rozwijają swoje jaskrawe, pachnące kwiaty, pięknie zdobiąc ogród. Najwcześniej, bo już późną jesienią zakwita pochodzący z Ameryki Północnej oczar wirgilijski, pod koniec zimy oczar japoński i omszony, pochodzą z Azji. Najpóźniej kwitnie oczar pośredni (Hamamelis x intermedia). Kwiaty oczarów są czteropłatkowe z daleka wyglądają jak pęczki pociętego w paseczki kolorowego papieru. Sprawiają wrażenie bardzo delikatnych, ale tak nie jest.
W czasie mrozu mogą utrzymywać się na gałęziach nawet ponad miesiąc. Większość gatunków oczarów ma kwiaty żółte, żółto-pomarańczowe, oraz w różnych odcieniach czerwieni. Zdarza się, że po śnieżycy kępki kwiatów wystają spod białych czap. Lekki mróz do -10 stopni wytrzymują bez problemów, a ich płatki mają zdolność kurczenia się i rozkurczania się pod wpływem zmian temperatury. Krzewy oczarów wyglądają niezwykle oryginalnie zimą, kiedy wszystko jest białe. Później przez cały sezon nie wyróżniają się niczym szczególnym, przypominają trochę leszczynę. Dopiero jesienią, kiedy zaczynają się przebarwiać nie mają sobie równych, przybierają kolor purpury i złota, wspaniale zdobiąc nasze ogrody.
Zastosowanie oczarów
Warto zaplanować dla nich miejsce w ogrodzie, wykorzystując zimowe kwitnienie i jesienne przebarwianie się liści. Oczary możemy zastosować przy wejściu do ogrodu lub w sąsiedztwie okien, przez które w czasie nie najlepszej pogody będzie można obserwować kwitnące krzewy. Ściana domu stanowi jednocześnie potrzebną im osłonę od wiatru. Oczary dorastają do 3-4 m wysokości i takiej samej szerokości. Tylko oczar pośredni dorasta do ok. 2 m wysokości. Wymagają sporo miejsca w ogrodzie. Ich kwiaty najlepiej prezentują się na tle zimozielonych krzewów, żywopłotów. Bezpośrednio pod rozłożystymi gałęziami dorosłych oczarów warto posadzić rośliny okrywowe np.: runiankę japońską, bluszcz, barwinek, przylaszczki, przebiśniegi oraz kwitnące zimą ciemierniki. Kwitnące krzewy oczarów znakomicie nadają się do dekoracji mieszkań. Możemy je ścinać jeszcze w fazie pąków. Oprócz wspaniałego wyglądu wypełniają pokój miłym aromatem.
Oczary -uprawa i pielęgnacja
Uprawa oczarów nie jest zbyt skomplikowana. Z reguły młode rośliny rosną powoli i zanim osiągną maksymalną wysokość trzeba czekać wiele lat. Odmiany są najczęściej szczepione na oczarze wirgilijskim, więc należy usuwać pojawiające się odrosty z podkładki. W naturze rosną w wilgotnych lasach, półcieniu, choć w nasłonecznionych miejscach kwitną obficiej i lepiej się przebarwiają. Uprawiając je warto wiedzieć, że lubią one wilgotną, lekko kwaśną glebę (pH 5,5 – 6,5). Tylko oczar wirgilijski lepiej rośnie na podłożu o odczynie lekko zasadowym bądź obojętnym (pH ok.7). Wymagają przepuszczalnej i nie wysychającej latem gleby. Nie należy ich uprawiać pod dużymi drzewami, które dają głęboki cień i mocno osuszają podłoże wokół siebie. Oczary są mrozoodporne. Tylko młode rośliny świeżo posadzone należy okryć na zimę np. jedliną. Krzewy te nie wymagają cięcia, usuwamy tylko suche lub połamane gałązki.
Oczarowate – leszczynowiec i fotregilla
Oprócz oczarów na uwagę zasługują również ich bliscy krewni z tej samej botanicznej rodziny – leszczynowiec i fotregilla. Mają podobne wymagania jak oczary. Równie pięknie przebarwiają się jesienią i wydają efektowne kwiatostany. Do oczarowatych należą krzewy leszczynowca (Corylopsis), które w uprawie osiągają wysokość 1-3 m. Pochodzą z Wschodniej Azji. Ozdobą krzewów są przede wszystkim oryginalne kwiatostany, mają one kształt wąskich gron (długości 2-9 cm) zwieszających się do dołu. Kwiaty są żółte, słabo pachnące. Gdy zima jest łagodna pojawiają się już w marcu i kwietniu. Ze względu na niewielki rozmiar leszczynowce są idealne do sadzenia na działkach. Wczesne kwitnienie sprawia, że zalicza się je do tzw. zwiastunów wiosny. Rośliny te wcześnie wchodzą w okres kwitnienia.
W czasie mroźnych zim przemarzają w różnym stopniu, zwłaszcza pąki kwiatowe i najmłodsze pędy. Za najbardziej odporny na niskie temperatury uchodzi leszczynowiec nagi (C. glabrescens), ma on najmniejsze kwiaty. Leszczynowiec skąpokwiatowy (C. pauciflora), rozwija kwiatostany krótkie 2-3 cm długości, ale w dużej ilości. Leszczynowiec chiński (C.sinenesis) i leszczynowiec kłosowaty (C. spicata) mają największe kwiatostany (4 – 9 cm). Miejsce w ogrodzie dla leszczynowców jak i oczarów wybieramy zaciszne, zabezpieczone przed działaniem mroźnych wiatrów. Wskazane jest także usypanie kopczyka zabezpieczającego nasadę pędów, a wyżej owinięcie ich słomianym chochołem. Wymagania co do pH gleby jak u oczarów, źle rosną na glebach zawierających wapń. Leszczynowce można rozmnażać przez wysiew nasion (trudne do zdobycia) lub przez odkłady (ukorzeniają się 2-3 lata)
Oczary -ciekawe gatunki
Gatunkiem należącym do rodziny oczarowatych jest także fotergilla. Pochodzi z Ameryki 
Północnej. Jest krzewem wolno rosnącym, dorasta do 1,5 m wysokości o nieregularnym kształcie. Kwitnie w maju, równocześnie z rozwojem liści, kwiaty ma białe, bezpłatkowe, ozdobne dzięki długim nitkom pręcików. Skupione w kłosowate, puszyste i przyjemnie, miodowo pachnące kwiatostany długości do 5 cm. Liście jak u poprzedniego gatunku, mało atrakcyjne w ciągu sezonu, ale zwykle już we wrześniu przebarwiają się na pomarańczowo .
Fotergilla lubi glebę przepuszczalną, wilgotną, niewysychającą latem, krzewy te są wrażliwe na suszę, dlatego w szczególnie suche lata należy ją podlewać. Odczyn gleby musi być lekko kwaśny, lub ewentualnie obojętny, nie znosi gleb wapiennych! W naszych warunkach klimatycznych jest całkowicie odporna na mróz (strefa 5b). Fotergilla nie wymaga cięcia formującego, sama się krzewi i zagęszcza. Cięcie sanitarne polega na usuwaniu gałązek suchych i uszkodzonych. Krzew ten wykorzystuje się do nasadzeń w zacienionych miejscach ogrodów wrzosowych razem z niskimi różanecznikami, iglakami, lub do tworzenia niskich, nieformowanych żywopłotów. Jest to roślina miododajna. Fotergille rozmnaża się poprzez wysiew nasion (kwitnie po kilku latach), lub przez ukorzenianie wierzchołkowych pędów zielnych pobieranych wczesnym latem albo pędów półzdrewniałych pobieranych późnym latem.
