Najwięcej gatunków szczawików występuje w Ameryce Południowej, Afryce i Europie. Szczawik to niewielka roślina posiada liście przypominające koniczynę, przez co uważa się, że przynosi ona szczęście.
Szczawik -gatunki godne polecenia
Szczawik różnobarwny (Oxalis versicolor) -w ostatnim czasie najbardziej poszukiwany przez pasjonatów ogrodnictwa. Ten gatunek szczawika pochodzi z południowej Afryki. Roślina wymaga słonecznego, ciepłego miejsca i żyznej, próchniczno, piaszczystej, bardzo przepuszczalnej gleby o odczynie od kwaśnego do lekko zasadowego. Najważniejsze, by od wiosny do jesieni była lekko wilgotna, ale nie wyschła do końca. Utrzymanie stałej, umiarkowanej wilgotności jest warunkiem powodzenia uprawy tego gatunku szczawika (bulwki albo gniją w mokrej ziemi albo zamierają w suchym piasku). Wiosną w marcu bulwki uprawiane w pojemnikach przesadzamy do nowej ziemi sadzimy na głębokość 2-3 cm w lekko wilgotnym podłożu.
Wiosną i latem możemy zasilić rośliny nawozem wieloskładnikowym, kwiaty powinny pojawić się po około 8 tygodniach od pierwszego podlania. Zakwitną tylko duże bulwki z małych wyrosną same listki. Płatki szczawika różnobarwnego w rzeczywistości wcale nie maja pasków, a tylko cieniutką czerwoną obwódkę. Ich ułożenie decyduje o deseniu jaki przybierają kwiaty. W dni słoneczne kwiaty są całkowicie otwarte, płatki widziane z góry są białe. W dni pochmurne, kiedy płatki są spiralnie stulone (u wszystkich szczawików) widać czerwone, zewnętrzne obrzeża. Jak na drobną roślinkę kwiaty tego gatunku szczawika są dość duże 2-2,5 cm. Trzeba przyznać, że efektownie wyglądają, gdy nie są w pełni otwarte.
We wrześniu ograniczamy podlewanie, roślinę przykrywamy daszkiem z szyby. Przy uprawie w pojemniku zadołowanym na skalniaku podczas jesiennych pluch szczawiki przenosimy pod dach. Po zaschnięciu liści pojemniki wnosimy do pomieszczenia. Jest to najlepszy (według mnie) sposób zimowania szczawika różnobarwnego. Temperatura w pomieszczeniu nie może spadać poniżej zera. Światło nie jest konieczne (pędy zasychają). Pojawiające się opinie, że szczawik ten może zimować w gruncie pod grubym okryciem ze słomy lub suchych liści są dość ryzykowne. Zabójczą temperaturą dla bulwek jest -5 stopni Celsjusza. W dodatku w okresie spoczynku wymagania co do wilgotności podłoża mogą być trudne do spełnienia, podczas jesiennych deszczów lub po odwilży ziemia może być zbyt wilgotna.
Ciekawe gatunki szczawika
Szczawik chilijski (Oxalis adenophylla) -to mniej kapryśnym gatunek szczawika z południowej półkuli, ale również mało znany. Może on pozostać w ogrodzie przez cały rok jeśli rośnie w dobrze zdrenowanym podłożu ( jak szczawik różnobarwny) i na zimę osłonimy go daszkiem z szyby (osuszymy podłoże), a przy większych mrozach zabezpieczymy suchymi liśćmi. Dobrym dla niego miejscem na skalniaku są szczeliny pod nawisami skalnymi, pełniącymi funkcję zadaszenia. Stanowisko dla tego gatunku szczawika powinno być lekko ocienione np. dużym kamieniem. Ja staram się zawsze przynajmniej kilka bulwek uprawiać w pojemniku i na zimę przenosić wraz z O. versicolor do piwnicy. Kwiaty ma nieco większe dochodzą do 3 cm średnicy, biało-różowe z ciemniejszymi żyłkami, kwitnie w czerwcu – lipcu.
Oxalis depressa -dorasta do 10 cm wysokości. Tworzy zwartą darń. Rozrasta się podziemnymi rozłogami wytwarzając małe bulwki. Kwiaty do 3 cm średnicy, różowe z żółtym środkiem, kwitnie od czerwca do sierpnia. Pochodzi z kontynentu afrykańskiego, ale dobrze znosi nasze zimy. Ten gatunek szczawika nadaje się do obsadzania ogrodów z roślinami wrzosowatymi, miniaturowymi iglakami, azaliami japońskimi. Wymaga podłoża o odczynie kwaśnym, dobrze zdrenowanego, wzbogaconego torfem i rozdrobnioną korą sosnową o umiarkowanej wilgotności. W Polsce południowo-zachodniej nie wymaga okrywania na zimę. W wyjątkowo mroźne, bezśnieżne zimy mogą wymarzać płycej znajdującej się bulwki. Profilaktycznie można całe stanowisko zasypać korą sosnową lub torfem.
