Gdy zapadnie zmierzch kwiaty wiesiołka lśnią niemal fosforyzującym blaskiem. Spóźnieni wędrowcy nazywali tę roślinę nocną świecą. Rodzaj wiesiołek obejmuje około 200 gatunków roślin, dwuletnich i bylin. Wywodzą się z Ameryki Północnej i Południowej. Po okresie deszczowym wiesiołki swoimi okazałymi kwiatami zdobią tam pustynie i półpustynie. Ich owoce, kanciaste torebki zawierają liczne nasiona, długo utrzymują się na suchych pędach. Niektóre wiesiołki wykorzystywane są jako rośliny lecznicze.
Wiesiołek -polecane gatunki
W Polsce występuje wiesiołek dwuletni (Oenothera biensis), jak sama nazwa wskazuje jest gatunkiem dwuletnim. W Ameryce Północnej Indianie 
żywili się ich młodymi liśćmi i łodygami. Już w XVII wieku trafił do Europy, gdzie szybko „uciekł” z ogrodów i można go znaleźć wszędzie na nieużytkach, przy drogach, itd. To właśnie ten gatunek wiesiołka nazywany jest nocną świecą. Dorasta do półtora metra, jego kwiaty otwierają się pod koniec dnia. Ten gatunek wiesiołka łatwo się rozsiewa, polecana jest do ogrodów naturalistycznych.
Bylinowe gatunki wiesiołka polecane są na słoneczne, ciepłe rabaty i skalniaki. Przeważnie ich kwiaty otwarte są w dzień. Nie mają specjalnych wymagań co do warunków uprawy. Najbardziej efektownym przedstawicielem jest wiesiołek missouryjski (Oenothera missouriensis), przywędrował do Europy wraz z innymi popularnymi do dziś bylinami jak jesienne astry, dzielżany i płomyki wiechowate na początku XIX wieku. Odznaczał się tak dużymi i oryginalnymi kwiatami, że ogrodnicy nie prowadzili prac hodowlanych mających na celu stworzenie piękniejszych odmian i ciągle uprawiany jest tylko w formie typowej, takiej samej, jak ta występująca w stanie naturalnym. Jest byliną o pokładających się pędach długości 10-30 cm, kwiaty zaś są bardzo duże o średnicy do 12 cm, wyrastają z kątów liści. Pierwsze pojawiają się pod koniec maja, następnie stopniowo aż do września. Otwierają się wieczorem i pozostają otwarte jeszcze na drugi dzień. Ozdobne są również pąki – jasnozielone, czerwono nakrapiane. Z kwiatów powstają spore torebki nasienne. Po wysuszeniu pozostają dekoracyjne, mogą być wykorzystywane w suchych kompozycjach. Wiesiołek ten tworzy silne korzenie sięgające nawet 1 m, dlatego dobrze radzi sobie z niedoborami wody, ale z drugiej stron, ta cecha powoduje, że źle znosi przesadzanie i dzielenie.
Uprawa wiesiołka
Wiesiołek najlepiej jest uprawiać na glebach piaszczysto gliniastych, wapiennych, raczej cięższych, umiarkowanie wilgotnych. Jest w pełni mrozoodporny, nie wymaga przykrywania na zimę. Wiesiołek najczęściej bywa uprawiany w ogrodach skalnych, gdzie jego pędy mogą swobodnie pokładać się między kamieniami, a kwiaty stanowią wspaniały kontrast. Nadaje się do ogrodów żwirowych, dobrze komponuje się tam z kostrzewami np. siną „Eliah Blue”, gautiera „Pic Carlit”; bylicami np. Schmidta „Silver Mount”; wilczomleczem mirtowatym i niskimi odmianami kosaćców i rozchodników.
Rozmnażanie wiesiołka
Najprostszym sposobem rozmnażania wiesiołka jest wysiew nasion. Są one dość duże i szybko kiełkują (wymagają przechłodzenia), możemy
je wysiać jesienią do skrzynek, które na zimę pozostawiamy w ogrodzie. W lutym przenosimy je do jasnego pomieszczenia, w którym temperatura wynosi około 15 stopni. W maju młode siewki wiesiołka wysadzamy na rabaty. Przed siewem wiosennym najpierw przechładzamy nasiona przez ok. 2-3 tygodnie następnie wysiewamy. Zdarza się, że niektóre, najsilniejsze rośliny zakwitną jeszcze tego samego roku.
